Η προσφυγή είχε κατατεθεί το 2009 από ομάδα 85 πολιτών από τις περιοχές Χαλκουτσίου, Ωρωπού, Σκάλας Ωρωπού, Νέων Παλατίων και Δηλεσίου, της (ευρύτερης) περιοχής, δηλαδή, όπου καταλήγει στη θάλασσα ο ποταμός Ασωπός. Οι κάτοικοι προσέφυγαν κατά της άρνησης των υπουργείων ΠΕΧΩΔΕ, Ανάπτυξης και Υγείας να απαντήσουν στις επιστολές τους, με τις οποίες ζητούσαν την άμεση λήψη μέτρων για την απορρύπανση του Ασωπού και τη δημιουργία βιολογικού καθαρισμού για τις βιομηχανίες. Στην προσφυγή τους, μάλιστα, παραθέτουν στοιχεία για τις πρακτικές των βιομηχανιών και τα αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών που αποδεικνύουν την εκτεταμένη ρύπανση στην περιοχή.
Η έκδοση της απόφασης καθυστέρησε αρκετά χρόνια, λόγω της αντίστοιχης καθυστέρησης των συναρμόδιων υπουργείων να υποβάλουν τα απαραίτητα στοιχεία στο ΣτΕ. Στην απόφαση 3943/15 του Ε’ τμήματος (εισηγήτρια η σύμβουλος Αικατερίνη Σακελλαροπούλου), επαναλαμβάνεται καταρχήν η υποχρέωση της διοίκησης να απαντά σε τεκμηριωμένα αιτήματα πολιτών και ομάδων και να μην τα αγνοεί (μια υποχρέωση που προστέθηκε πριν από λίγα χρόνια στη νομολογία του ΣτΕ, με αφορμή την υπόθεση του ρέματος της Πικροδάφνης). Στη συνέχεια, αναλύοντας την υπόθεση, το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο επισημαίνει ότι το πρόβλημα του Ασωπού και οι επιπτώσεις του στο περιβάλλον και στην υγεία των πολιτών είναι γνωστά στις Αρχές, μέσα από σειρά καταγγελιών, ερευνών, μελετών, επιθεωρήσεων κ.λπ., και συνεπώς δεν δικαιολογείται η συνεχιζόμενη απραξία. Ζητεί, λοιπόν, από τη διοίκηση: να ελέγξει όλες τις βιομηχανικές μονάδες στον Ασωπό, να επιβάλει αυστηρά πρόστιμα ή ακόμα και να διακόψει τη λειτουργία όσων ρυπαίνουν (για το ζήτημα αυτό υπάρχει και σχετική νομολογία), να δρομολογήσει την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ζημιάς και να επιλύσει το πρόβλημα διαχείρισης των βιομηχανικών αποβλήτων, είτε με μονάδα επεξεργασίας είτε με όποιον άλλον τρόπο κρίνει σωστό.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι σήμερα καμία επιχείρηση στον Ασωπό δεν έχει υποχρεωθεί να επανορθώσει την περιβαλλοντική ζημιά που προκαλείται (βάσει της κοινοτικής αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει»), καθώς το ΥΠΕΚΑ επικαλείται την αδυναμία ταυτοποίησης της πηγής της ρύπανσης. Ενώ άγνωστος είναι ο αριθμός των προστίμων που τελικά εισπράττονται (από αυτά που κατά καιρούς επιβάλλουν οι επιθεωρητές Περιβάλλοντος ή η Περιφέρεια), καθώς οι σχετικές αποφάσεις εφεσιβάλλονται στα δικαστήρια.
Aναδημοσίευση από την Καθημερινή
